Een aantal weken geleden las ik in de media een bericht over een groot aantal ontslagen die gingen vallen op mijn werk. In eerste instantie dacht ik nog: "We zien het wel" en "het komt wel goed". Maar op de dag dat elke medewerker een gesprek kreeg met de mededeling of je kon blijven of moest vertrekken, was de spanning op de werkvloer om te snijden. Een ondefinieerbare energie hing er op de afdeling. Een voor een gingen we 'op gesprek'. Ik beet het spits af en hoefde niet weg. Opgelucht was ik wel maar niet blij. Telkens wanneer een directe collega naar zijn gesprek ging voelde ik die spanning weer. De spanning voor hem of haar. Er vielen slachtoffers: 2 collega's van mijn afdeling krijgen ontslag. Het medeleven is groot en de ontladingen waren er ook. Ik heb dit nooit eerder meegemaakt en het viel me zwaarder dan ik vooraf had gedacht. Al valt dat in het niet met de onzekere periode, welke de ontslagen collega's door moeten.
Terwijl ik nu ontspannen dit berichtje in elkaar flans zitten hun in de rats. En die ontspannenheid had familie Vinceprins nou net even nodig. Dus trokken we gisteren er op uit naar een vakantiepark (zie foto). Lekker niets aan het hoofd en lekker niks doen. Alhoewel, als het aan de kinderen ligt gaan we zwemmen, indoor speeltuin, bowlen, eten in een restaurant, spelletjes spelen, naar de buiten speeltuin..... Blij en dankbaar dat we ze dat allemaal kunnen geven. Dat realiseer ik me steeds meer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten